Ze noemde me een koude doos, een ijskoningin, een egocentrisch  kutwijf, verslaafd aan roem en aandacht, de reden van haar ongeluk en verslaving. Dit was niet nieuws voor mij.

Wat wel nieuw was ,was de totale ongevoeligheid die ik hierdoor ontwikkeld bleek te hebben. Ik was tot dan toe meegegaan in de familieziekte die alcoholisme heet .Zo verslaafd als mijn zus was aan drank, drugs en de haat voor mij, zo verslaafd waren mijn moeder en ik aan het zorgen voor haar.                                                                                                             

Wij voelden ons overal verantwoordelijk voor; haar gezondheid, haar schulden, haar falende moederschap, haar terugvallen en haar van woede en wanhoop doordrenkte binge-weekenden,waarin ze zich ergens opsloot met een paar dozen witte wijn,een paar pakken coke en oxazepam en haar laptop,om zich op sociale media te beklagen over haar leven of te dreigen er een eind aan te maken.En waar zij met verdovende middelen bingede,bingeden wij met paniek.We moesten haar vinden.Het was onze schuld.
Hadden we dit of dat maar niet gezegd, gedaan,gedronken,gedragen,gepost,getoond.

Altijd vonden we haar.Een daadwerkelijke zelfmoordpoging heeft ze nooit gedaan.

We brachten haar naar Solutions en werden vaak teruggestuurd.Je zus moet zelf willen.Ze is nog niet zo ver.Mijn arme moeder,ik heb haar in de steek gelaten op de dag dat ik ontdekte dat het me koud liet dat mijn zus weer aan het drinken was en ze mij een arrogante hoer noemde.

Dit leven heeft me niets gebracht behalve pijn,ik ben het zo zat ,appte ze me, waarop ik haar nummer blokkeerde .Ik kon het niet meer

Passage uit boek Huidpijn van Saskia Noort

Boek lezen?Klik hier voor het boek te bekijken